<>< Czyż nie jest raczej postem, który Ja wybieram

Krzycz na całe gardło, nie przestawaj!

Podnoś głos twój jak trąba!

Wytknij mojemu ludowi jego przestępstwa

i domowi Jakuba jego grzechy!

Szukają Mnie dzień za dniem,

pragną poznać moje drogi,

jak naród, który kocha sprawiedliwość

i nie porzuca prawa swego Boga.

Proszą Mnie o sprawiedliwe prawa,

pragną bliskości Boga:

„Czemu pościliśmy, a Ty nie wejrzałeś?

Umartwialiśmy siebie, a Ty tego nie uznałeś?”

Otóż w dzień waszego postu wy znajdujecie sobie zajęcie

i uciskacie wszystkich swoich robotników.

Otóż pościcie wśród waśni i sporów,

i wśród niegodziwego walenia pięścią.

Nie pośćcie tak, jak dziś czynicie,

żeby się rozlegał zgiełk wasz na wysokości.

Czyż to jest post, jaki Ja uznaję,

dzień, w którym się człowiek umartwia?

Czy zwieszanie głowy jak sitowie

i użycie woru z popiołem za posłanie

czyż to nazwiesz postem i dniem miłym Panu?

Czyż nie jest raczej postem, który Ja wybieram:

rozerwać kajdany zła,

rozwiązać więzy niewoli,

wypuścić na wolność uciśnionych

i wszelkie jarzmo połamać;

dzielić swój chleb z głodnym,

do domu wprowadzić biednych tułaczy,

nagiego, którego ujrzysz, przyodziać

i nie odwrócić się od współziomków.

Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza

i szybko rozkwitnie twe zdrowie.

Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie,

chwała Pańska iść będzie za tobą.

Wtedy zawołasz, a Pan odpowie,

wezwiesz pomocy, a On [rzeknie]:

Oto jestem!

Jeśli u siebie usuniesz jarzmo,

przestaniesz grozić palcem

i mówić przewrotnie,

jeśli podasz twój chleb zgłodniałemu

i nakarmisz duszę przygnębioną,

wówczas twe światło zabłyśnie w ciemnościach,

a twoja ciemność stanie się południem.

Pan cię zawsze prowadzić będzie,

nasyci duszę twoją na pustkowiach.

Odmłodzi twoje kości, tak że będziesz jak zroszony ogród

i jak źródło wody, co się nie wyczerpie.

Twoi ludzie odbudują prastare zwaliska,

wzniesiesz fundamenty pokoleń.

I będą cię nazywać naprawiaczem wyłomów,

odnowicielem uliczek - na zamieszkanie.

Iz 58, 1-12