Zagubiliśmy się i szukamy powrotu do… Do czego? Do Kogo?

Pokój i Radość!

 

 

Dlaczego Jezus mówi w przypowieściach?

 

Po co opowiada chociażby te historie o zaginionych owcach, zagubionych drachmach czy o pogubionych synach?

 

Czy nie lepiej by było, gdyby powiedział wprost, konkretnie?

 

Nie rób tego, bo się zgubisz, a rób tamto, to się odnajdziesz.

 

Czy nie lepszy byłby taki jasny, rzeczowy przekaz niż te przypowieści?

 

Otóż, gdyby człowiekowi wystarczyło, że wie co mu wolno, co warto, co jest dobre.

 

Jednocześnie, że dokładnie ma powiedziane co nie wolno, co nie warto, co jest złe.

 

To wystarczyłby Stary Testament, a nawet pierwsze Pięć Ksiąg Prawa.

 

Gdzie mamy na przykład jasno, wprost i konkretnie przekazane Dziesięć Przykazań.

 

Wystarcz, że będziesz je zachowywać, a nigdy się nie zgubisz.

 

 

Gdyby jednak wystarczyło samo prawo, same jasne przepisy, co wolno, a czego nie.

 

Gdyby wystarczyło konkretnie powiedzieć co jest dobre, a co złe.

 

To nadal człowiek byłby w Rajskim Ogrodzie.

 

Bóg dał Adamowi i Ewie bardzo jasny i konkretny przekaz.

 

Możecie w Raju robić wszystko, możecie jeść ze wszystkich drzew, które są w Ogrodzie.

 

Nie róbcie tylko tego jednego.

 

Tylko z tego jednego drzewa nie wolno Ci jeść owoców.

 

Dlaczego?

 

Bo gdy z niego zjesz to na pewno zginiesz, umrzesz.

 

 

Zobacz, tylko jeden jedyny zakaz i to bardzo jasno i konkretnie przekazany, a człowiek jednak się pogubił.

 

I po dziś dzień nadal szuka drogi powrotu.

 

Gdyby wystarczyły tylko jasne przepisy i prawo, konkretne nakazy i zakazy.

 

Gdyby wystarczyło nam powiedzieć co jest dobre, a co złe.

 

To nadal byśmy cieszyli się z pierwotnego stanu rajskiego szczęścia.

 

A tak, każdy z nas jest jak ta zaginiona owca, zagubiona drachma, czy też jak pogubione w ciemności małe dziecko.

 

Stary Testament, całe Prawo mówi jasno i konkretnie, w jakiej znajdujesz się dziś jako człowiek kondycji cielesno-duchowej.

 

Jesteś tą owcą zaginioną, drachmą zagubioną i dzieckiem pogubionym w życiu.

 

Dlatego Jezus mówi do nas w przypowieściach i opowiada nam historie.

 

Żebyś Ty osobiście się w tych historiach przejrzał.

 

Żebyś poprzez te przypowieści odnalazł drogę powrotu.

 

Powrotu, gdzie, do czego, a może do Kogo?

 

 

 

Oto są dzieje początków po stworzeniu nieba i ziemi.

 

Gdy Pan Bóg uczynił ziemię i niebo, nie było jeszcze żadnego krzewu polnego na ziemi ani żadna trawa polna jeszcze nie wzeszła - bo Pan Bóg nie zsyłał deszczu na ziemię,

 

bo nie było człowieka, który by uprawiał ziemię,

 

a nurt [wody] wypływał z ziemi, aby w ten sposób nawadniać całą powierzchnię gleby -  

 

wtedy to Pan Bóg ulepił człowieka z prochu ziemi i tchnął w jego nozdrza tchnienie życia,

 

wskutek czego stał się człowiek istotą żywą.

 

A zasadziwszy ogród w Edenie na wschodzie, Pan Bóg umieścił tam człowieka, którego ulepił.

 

Na rozkaz Pana Boga wyrosły z gleby wszelkie drzewa miłe z wyglądu i smaczny owoc rodzące oraz drzewo życia w środku tego ogrodu i drzewo poznania dobra i zła.

 

Z Edenu zaś wypływała rzeka, aby nawadniać ów ogród, i stamtąd się rozdzielała, dając początek czterem rzekom.

 

Nazwa pierwszej - Piszon; jest to ta, która okrąża cały kraj Chawila, gdzie się znajduje złoto.

 

A złoto owej krainy jest wyborne; jest tam także wonna żywica i onyks.

 

Nazwa drugiej rzeki - Gichon; okrąża ona cały kraj Kusz.

 

Nazwa rzeki trzeciej - Chiddekel; płynie ona na wschód od Aszszuru.

 

Rzeka czwarta to Perat.

 

Pan Bóg wziął zatem człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden, aby uprawiał go i doglądał.

 

A tak przykazał Pan Bóg człowiekowi:

 

Z wszelkiego drzewa tego ogrodu możesz spożywać do woli, ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy z niego spożyjesz, niechybnie umrzesz.

 

Potem Pan Bóg rzekł:

 

Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam; uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc.

 

Ulepiwszy z gleby wszelkie zwierzęta lądowe i wszelkie ptaki podniebne, Pan Bóg przyprowadził je do mężczyzny, aby przekonać się, jak on je nazwie.

 

Każde jednak zwierzę, które określił mężczyzna, otrzymało nazwę „istota żywa”.

 

I tak mężczyzna dał nazwy wszelkiemu bydłu, ptakom podniebnym i wszelkiemu zwierzęciu dzikiemu, ale nie znalazła się pomoc odpowiednia dla mężczyzny.

 

Wtedy to Pan sprawił, że mężczyzna pogrążył się w głębokim śnie, i gdy spał, wyjął jedno z jego żeber, a miejsce to zapełnił ciałem.

 

Po czym Pan Bóg z żebra, które wyjął z mężczyzny, zbudował niewiastę.

 

A gdy ją przyprowadził do mężczyzny, mężczyzna powiedział:

 

Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała!

 

Ta będzie się zwała niewiastą, bo ta z mężczyzny została wzięta.

 

Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swą żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem.

 

Chociaż mężczyzna i jego żona byli nadzy, nie odczuwali wobec siebie wstydu.

 

Rdz 2, 4-25

 

 

 

Tam gdzie jest z odwagą i śmiałością głoszone Słowo Boga tam Bóg uzdrawia, czyni wielkie dzieła, znaki i cuda.

(por. Dz 4, 29-31)

 

Niech ta obietnica Boga spełnia się w Twoim życiu każdego dnia.

 

Niech Cię Bóg uzdrawia na duszy i ciele, niech czyni wielkie dzieła i cuda w Twoim życiu, niech otwiera Twoje oczy i serce na znaki.

 

Pokój Tobie!

Arek