Oto prawda o mnie, do której dochodziłem wiele lat.

Byłem i nadal jestem…

Agata Skoczylas

O mnie...

02 października 2025

Pokój i Radość!

Oto prawda o mnie, do której dochodziłem wiele lat.

Byłem i nadal jestem takim faryzeuszem, jak Ci, do których Jezus mówi te bardzo mocne słowa w Ewangelii Jana (J 9, 41)

Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: "Widzimy", grzech wasz trwa nadal.

Różnica między tym, jak myślałem i mówiłem o sobie kilka lat temu, a teraz jest tylko jedna.

Kiedyś zupełnie nie byłem świadomy tego, jakim jestem grzesznikiem, a dziś to wiem i przyjmuję tą prawdę o sobie.

Co wcale nie oznacza, że dziś jeszcze nie raz mówię „widzę”, wierzę, jestem w porządku, bo przecież nie grzeszę ciężko, nie zabiłem nikogo na śmierć, nie okradłem na miliony, nie skłamałem w poważnej sprawie.

Mógłbym o sobie myśleć, że nie do końca jestem ślepy, bo przecież już coś tam widzę i wiem więcej.

Jednak z każdym rokiem, a nawet z każdym tygodniem, im coraz bardziej otwierają się moje oczy wiary tym, paradoksalnie uznaję siebie za coraz bardziej ślepego.

Im szerzej i głębiej patrzę, tym dostrzegam więcej tych obszarów duchowej głębi, które czekają na mnie do odkrycia i poznania.

Im więcej wiem i rozumiem, tym bardziej zdaję sobie sprawę o tym, jak dużo, zarówno o Bogu jak i nawet o sobie samym nie wiem.

Zróbmy małe doświadczenie.

Teraz, w tym miejscu, w którym przebywasz, rozejrzyj się dookoła.

Co widzisz?

Ja rozglądam się dookoła siebie i widzę wnętrze pokoju w naszym małym mieszkanku oraz widzę przez okno blok naprzeciwko i kawałek zachmurzonego nieba.

Uświadamiam sobie.

Jak niewielki to jest obraz otaczającego mnie świata, całego wszechświata i mikro kosmosu?

Równie niewielki, a nawet jeszcze mniejszy wycinek widzę i jestem świadomy tej rzeczywistości duchowej i Bożej nieskończoności.

Czy mogę więc o sobie powiedzieć, że widzę?

To nie jest tak, że ja chodzę w pełnej światłości i tylko małe czarne plamki przysłaniają mi niewielki fragment otaczającej mnie rzeczywistości.

Prawda o mnie jest taka, że jestem w ogarniającej mnie ciemności, a tylko pojedyncze promienie światła, oświecają niewielkie pojedyncze prawdy życiowe.

Im dłużej staram się iść za Jezusem i próbuję w codzienności odkrywać Jego nauki i mądrości.

Tym coraz głębiej się przekonuję, że im więcej wiem, tym wiem mniej, im więcej widzę tym mniej wiedzę. Bo to, co zaczynam dostrzegać i rozumieć, odsłania przede mną jeszcze głębszą i szerszą perspektywę tego czego jeszcze nie widzę i nie rozumiem.

Zaczynam widzieć coraz więcej tych duchowych przestrzeni, które są jeszcze przede mną ukryte w jeszcze głębszych zakamarkach serca.

I o dziwo, to nie jest dla mnie przytłaczające, a wręcz przeciwnie. To mnie coraz mocniej intryguje i zachęca do pójścia jeszcze głębiej, do wejścia w to co nieznane i jeszcze nieodkryte.

To jest ta głębia, na którą Jezus nas wszystkich wzywa do wypłynięcia.

Głębia duchowych prawd ukrywających się w głębi serc, do których Bóg przez Ducha Świętego chce nas doprowadzić.

Mówi o tym Jezus w Ewangelii Jana.

Gdy jednak przyjdzie Paraklet, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On zaświadczy o Mnie.

J 15, 26

Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy.

Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe.

J 16, 13

Jaka jest ta pierwsza prawda, której wielu nie chce zobaczyć, którą wielu odrzuca jako niewygodną i trudną do przyjęcia?

To prawda o mnie samym, że jestem ślepym grzesznikiem.

Bez uznania tej prawdy o sobie, bardzo trudno modlić się nieustannie tą modlitwą Ojców Pustyni.

Panie Jezu Chryste, Synu Boga żywego, zmiłuj się nade mną grzesznikiem!