Jak Bóg haftuje nasz życie?

Pokój Tobie!

 

 

Znasz to porównanie?

 

Nasze ludzkie życie jest jak obraz haftowany przez Boga tysiącami kolorowych nici.

 

Normalnie z naszej przyziemnej perspektywy patrzenia, widzimy tylko ten obraz od spodu.

 

Bezsensowną plątaninę nici, supełki bez ładu i składu.

 

Jeden wielki chaos.

 

Żeby zobaczyć coś więcej.

 

Żeby odkryć sens.

 

Żeby ujrzeć harmonijnie skomponowany, piękny obraz i zamysł Boga.

 

Potrzebujemy wyjść poza tylko przyziemne postrzeganie otaczającej nas rzeczywistości.

 

Potrzebujemy wydostać się z klatki, czasem złotej i wygodnej klatki ograniczonego ludzkiego patrzenia na swoje życie.

 

Potrzebujemy przekroczyć nasze ludzkie ograniczenia i słabości.

 

Potrzebujemy dać się porwać Duchowi Świętemu.

 

Potrzebujemy wznieść się ponad to co ludzkie i cielesne.

 

Wtedy zobaczymy, że to co postrzegaliśmy jako bezsensowną plątaninę wydarzeń.

 

Jako splątane, zagmatwane, trudne do rozwiązania przeżycia.

 

Jako niepotrzebne, bezsensowne, niekiedy pełne cierpienia doświadczenia.

 

Wtedy zobaczymy ten haftowany przez Boga obraz z góry, z Jego perspektywy.

 

Zobaczysz, że każda, nawet najmniejsza, najcieńsza niteczka jest potrzebna.

 

Ujrzysz, że bez tej jednej nitki, bez tego jednego doświadczenia, bez tego jednego spotkania.

 

Obraz straciłby całe swoje piękno.

 

Zobaczysz, że właśnie bez tych drobnych supełków, bez tych drobnych szczegółów, bez pojedynczych rozmów, czasem wymiany kilku słów.

 

Właśnie bez nich cały ten obraz straciłby głęboki sens.

 

 

Obserwuję wnikliwie dzisiejszy świat, ludzi, całą otaczającą nas rzeczywistość i dochodzę do jednego wniosku.

 

Wielu ludzi woli pozostać na tej lewej stronie tego obrazu.

 

Wolą od dołu obserwować ten obraz.

 

Bo wierzą, że uda im się samym coś z tej plątaniny nitek i supełków sensownego ułożyć.

 

Tu odetną i odrzucą coś co im nie odpowiada.

 

Tam na silę naciągną i zwiążą coś co tylko im się wydaje, że do siebie pasuje.

 

Gdzie indziej dołożą jeszcze coś od siebie uważając, że wiedzą lepiej jak coś powinno wyglądać.

 

 

Przypomniał mi się ten obraz pod wpływem Psalmu 139.

 

Bóg nam dał to Słowo do rozważania kilak dni temu w naszych 365 dniach wspólnego czytania Pisma Świętego.

 

Dał nam również wczoraj przez Kościół w Liturgii Słowa na Mszy Świętej, chociaż akurat bez tych słów, które przytaczam poniżej.

 

 

Ty bowiem utworzyłeś moje nerki, Ty utkałeś mnie w łonie mej matki.

 

Dziękuję Ci, że mnie stworzyłeś tak cudownie, godne podziwu są Twoje dzieła.

 

I dobrze znasz moją duszę, nie tajna Ci moja istota, kiedy w ukryciu powstawałem, utkany w głębi ziemi.

 

Mnie w zalążku widziały Twoje oczy i w Twojej księdze zostały spisane wszystkie dni, które zostały przeznaczone, chociaż żaden z nich [jeszcze] nie nastał.

 

Jak niezgłębione są dla mnie myśli Twe, Boże, jak wielkie ich mnóstwo! 

 

Gdybym je przeliczył, więcej ich niż piasku; gdybym dosięgnął kresu, jeszcze jestem z Tobą.

 

O Boże, obyś zgładził bezbożnego, niech krwawi mężowie idą precz ode mnie!  

 

Oni przeciw Tobie zmawiają się podstępnie, za nic mają Twoje zamysły.

 

Ps 139, 13-20

 

 

 

Pytanie mam do Ciebie.

 

Czy możesz powiedzieć o sobie, o swoim życiu, że jest cudownym, godnym podziwu dziełem Boga?

 

 

Chcesz zobaczyć ten cudownie wyhaftowany obraz z perspektywy Boga?

 

Chcesz ujrzeć tą piękną stronę swojego życia?

 

 

 

Zapraszam Cię w nadchodzący poniedziałek na spotkanie online naszej Społeczności BOGA.

 

Spotykamy się 20 listopada o godzinie 20:00.

 

Będziesz?

 

Daj znać, napisz w komentarzu, że przyjdziesz.

 

 

---

 

 

318 dzień z 365 dni naszego wspólnego czytania Pisma Świętego w 2023 roku  

 

 

(16)  O zmierzchu uczniowie Jego zeszli nad jezioro (17)  i wsiadłszy do łodzi, zaczęli się przeprawiać przez nie do Kafarnaum.

 

Nastały już ciemności, a Jezus jeszcze do nich nie przyszedł; (18)  jezioro burzyło się od silnego wichru.

 

(19)  Gdy upłynęli około dwudziestu pięciu lub trzydziestu stadiów, ujrzeli Jezusa kroczącego po jeziorze i zbliżającego się do łodzi.

 

I przestraszyli się.

 

(20)  On zaś rzekł do nich: To Ja jestem, nie bójcie się.

 

(21)  Chcieli Go zabrać do łodzi, ale łódź znalazła się natychmiast przy brzegu, do którego zdążali.

 

Ewangelia Jana 6, 16-21

 

 

Psalm 141

 

Księga Ezdrasza 5

 

Mądrość Syracha 45